Durhaka Nu Ngabalukarkeun Karugian

Karya : Gian Sugianto M.Pd

Di hiji lembur anu sepi di kaki gunung, cicing saurang indung anu geus kolot, ngaranna Ibu Asih. Anjeunna ngan boga saurang anak lalaki nu ngaranna Raka. Raka téh ti leuleutik dipiara ku Ibu Asih kalayan kanyaah nu luar biasa. Sanajan hirup basajan, Raka bisa sakola nepi ka tamat SMA ku hasil keringet indungna ngagarap sawah batur.

Mangsa budak, Raka téh bageur, patuh, jeung sok nulungan indungna. Tapi, sanggeus lulus sakola, Raka mimiti robah. Anjeunna kagoda ku kahirupan di kota. Anjeunna hayang boga duit loba, motor mewah, jeung dipikawanoh ku batur. Dina haténa, kahirupan lembur dirasakeun hina tur matak lieur.

“Bu, abdi hoyong ka kota. Henteu betah di lembur terus,” ceuk Raka hiji peuting bari nyarita rada kasar. Ibu Asih, sanajan haténa seukeut, tetep méré restu. Anjeunna ngan nyarita, “Sing inget ka diri, Nak. Di kota loba godaan. Ulah poho ka indung.”

Raka tuluy indit ka kota. Mimiti mah anjeunna gawe jadi kenek angkot, terus jadi tukang parkir, nepika meunang pagawean di toko éléktronik. Duit mimiti ngocor, Raka ngarasa hirupna jadi leuwih gagah. Anjeunna sanggup meuli motor, bajuna ge anyar-anyar.

Tapi, beuki lila, Raka teu ngiringeun deui indungna. Telepon ti Ibu Asih sok teu dibales. Lamun kadang-kadang mulang, anjeunna ngan saukur ngedek-ngedek, teu boga tatakrama. “Raka, kumaha damel di kota? Sehat, Nak?” tanya Ibu Asih bari seuri lemes.
“Ah, Bu, tong loba nanya. Abdi cape. Anjeun mah teu ngarti hirup di kota,” jawab Raka bari ngahuleng ka handphone-na. Hati Ibu Asih lara. Anak anu kungsi dipiara ku sagala kalepatan, ayeuna geus poho kana jasa kolotna.

Waktu terus ngalir. Raka beuki kabawa ku gaya hirup kota. Anjeunna silih gaul jeung babaturan anu sok ngadon hura-hura. Duit anu dikumpulkeun sok béak dina dugem jeung judi online. Nepi ka hiji waktos, Raka kaserang hutang anu gedé.

Babaturanana ngaleungit hiji-hiji, henteu aya nu ngabantu. Bari bingung, anjeunna inget ka indungna di lembur. Raka balik ka imah bari nyuhunkeun duit.“Bu, punten, abdi butuh duit pikeun mayar hutang. Mun henteu, abdi bisa cilaka.”
Ibu Asih melong panjang. Anjeunna ngan ukur boga duit saeutik hasil jual béas. “Nak, indung teu boga. Indung ngan tiasa ngado’a, muga Gusti maparin jalan.”

Raka kagét, terus ngamuk. “Ah, Bu, anjeun mah henteu pernah tiasa ngabantu! Anjeun mah ngan ukur nyusahkeun abdi!” Cekikikan éta kecap nyésakeun tatu jero pikeun Ibu Asih. Indungna ngan bisa ceurik dina haté, bari ngadu ka Gusti.

Sababaraha minggu ti harita, Raka kaserang musibah. Anjeunna kabawa dina kajadian maling motor jeung katangkep pulisi. Loba hutang teu kabayar, babaturan teu aya nu ngadukung. Anjeunna kakurung di jerona panjara, ngan ukur indungna nu masih daék nganjang, ngirim dahareun, jeung ngado’a.

Di ditu, Raka sadar kana kalepatanana. Anjeunna inget kumaha lembutna indungna, kumaha sabarna, sarta kumaha anjeunna geus durhaka jeung nganyenyeri haté kolotna. Bari ceurik, anjeunna nyarita, “Bu… puntenkeun abdi. Abdi sadar, abdi salah. Kadeudeuh anjeun teu aya duana.” Ibu Asih ngusap panonna. “Nak, sabaraha kali ogé anjeun salah, indung moal bosen ngahampura. Tapi inget, durhaka ka kolot téh dosana gede. Muga Gusti maparin pangampura.”

Carita ieu méré piwuruk yén durhaka ka kolot téh bakal mawa cilaka boh di dunya boh di ahérat. Sakumaha salah jeung kasalahan budak, indung jeung bapa biasana tetep méré hampura jeung kanyaah. Ku kituna, urang kudu hormat jeung nyukuran jasa kolot saméméh kasempetan éta leungit.